WINDON

W długich jasnych włosach igrał wiatr. Duże błękitne oczy otoczone gęstymi czarnymi rzęsami, teraz zamknięte, zwykle lśniły tajemniczym blaskiem. Na ustach błąkał się delikatny uśmiech. Liviela nigdy nie była zwykłą dziewczyną. Już sam wygląd temu przeczył, lekko spiczaste uszy, włosy, które lśniły czystym złotem i oczy lśniące wszystkimi odcieniami błękitu. Ale nie tylko na tym polegała jej niezwykłość. Nikt, naprawdę nikt nie miał takiego podejścia do zwierząt, jak ona. Doskonale pamiętała tamten słoneczny dzień. Miała może osiem lat. Zawsze kochała zwierzęta, a w szczególności konie, którymi zajmowała się, od kiedy skończyła szósty rok życia. Jeszcze nie pozwolono jej samodzielnie ich dosiadać. Jesteś za mała, twierdzili rodzice, mogłabyś spaść. Ale ten dzień zmienił wiele... * * * Jak zwykle przechadzała się po wybiegu, gdy w oddali ujrzała pięknego białego ogiera. Wiedziała, że jeszcze go nie ujeżdżono, był na to zbyt dziki i nikomu jeszcze nie udało się go dosiąść. Ale ona nie bała się jego dzikości, dlatego odważnie zbliżała się do niego. Była już może z dziesięć metrów od konia, gdy wycieczka szkolna, która tego dnia odwiedzała stadninę, spłoszyła ogiera. I wówczas stało się to, czego nikt się nie spodziewa. Liv podeszła bliżej do wierzgającego konia, a ten w miarę jak się zbliżała, uspokajał się. A kiedy stanęła obok niego, był już całkiem spokojny i bez sprzeciwu pozwolił się jej dosiąść. Trener, który oprowadzał wycieczkę po stadninie, nie mógł uwierzyć własnym oczom. Na początku próbował powstrzymać idącą do konia Livielę, ale zdziwienie nie pozwoliło mu się ruszyć i nie zdołał pobiec na pomoc dziewczynce. Ale jego pomoc nie była potrzebna. Liv podjechała do trenera z szerokim uśmiechem na ustach. Dopiero teraz mężczyzna odzyskał mowę. - Powiedz mi, dziecko - zaczął - Jeździłaś już kiedyś konno? - Tylko wtedy, gdy ktoś mnie podtrzymywał - powiedziała Liv i zeskoczyła z konia. Dziwny był to widok, mała, ośmioletnia dziewczynka stojąca obok ogromnego konia. - Jak ty to zrobiłaś? - zapytał trener podchodząc do konia. Jednak kiedy próbował go dosiąść, ogier zaczął wierzgać - On pozwoli na to tylko mi - rzekła Liv głaszcząc grzywę konia -Spokojnie, Windonie... - szepnęła - Windon? Dlaczego tak go nazwałaś? - Bo takie jest jego imię. Mężczyzna nie powiedział już nic więcej, a Liviela odeszła wraz z Windonem. * * * Windon jest cudowny... Tak bardzo do mnie podobny, jak to tylko możliwe. Życie bez niego nie miałoby sensu... Liviela ocknęła się z zamyślenia. Usłyszała rżenie Windona i szybko do niego podbiegła. Przytuliła głowę do jego szyi. - Kocham cię, Windonie - szepnęła Dosiadła ogiera i razem ruszyli przed siebie. Pędzili w szaleńczym galopie ścigając się z wiatrem. Mknęli jak strzała wypuszczona z łuku przez doskonałego łucznika. Stapiali się w jedność. Oni byli jednością...

METKA

Opowiadania.. Tutaj beda opowaidania przeslane przez was!!! Jesli ktos pisze lub ma opowiadania o tematyce konskiej prosze o przeslanie E-Mailem!!! DZIEKI koniki.12@o2.pl

Opowiadania..

Tutaj beda opowaidania przeslane przez was!!! Jesli ktos pisze lub ma opowiadania o tematyce konskiej prosze o przeslanie E-Mailem!!! DZIEKI
koniki.12@o2.pl